Roots of Rhythm Festivals
Victor Sams organiseerde zijn Roots of Rhythm Festivals in 2006, 2007, 2008 & 2009.
Hieronder staan de Festivals met uitleg en bijbehorende informatie in chronologische volgorde beschreven:
Ritme, gevoel, klank en beweging
Voor dit jaar hebben we weer een team van gespecialiseerde docenten verschillend qua karakter en stijlen maar met één en dezelfde doelstelling. Met trommelen, zingen en dansen ieder terug te brengen naar de wieg van het ritme, stilte! Trommelen is niet alleen leuk, het werkt ook door op wie je bent. Het is een manier om blokkades voor goed uit de weg te ruimen, om bij je eigen kracht te komen op een plezierige manier, anders dan met moeilijke gesprekken en therapie. Je leert door trommelen om meer op je gevoel te vertrouwen, niet alleen om je hoofd te gebruiken. En vooral: je leert waar het gebeurd. Hier en nu.
Trommelen is een taal
Muziek is een geest, een heel bijzondere geest, de gelukkigste van ze allemaal die we mee geboren zijn. Het is een universele taal die men overal ter wereld begrijpt maar om het te kunnen spreken is ontwikkeling nodig. Trommelen doe je met je gevoel, je geest en je ziel. Die drie elementen moeten in harmonie met elkaar zijn. Om dat te bereiken moet je diep in jezelf kruipen en de stilte in jezelf vinden. De ziel houdt van ritme, van lachen en dansen. Je lichaam doet eigenlijk niks. Je neemt een houding aan waardoor energie kan stromen. Je gevoel beweegt je handen. Je gevoel woont in je lichaam, maar is niet hetzelfde als je lichaam. Trommelen is een taal die je moet leren spreken en verstaan. “ Het spelen gaat best hard,” geeft Victor lachend toe. “Maar als je er in zit, merk je dat niet. Dan voel je het plezier alleen maar.”
“De muziek pakt jou!”
Het is opmerkelijk dat in Afrika, de bakermat van de djembé, trommelen een echte mannenactiviteit is. In het westen zijn het juist de vrouwen die zich durven te laten gaan op het ritme van de djembédrum.
Victor Sams: “ Vrouwen geven zich gemakkelijker over aan het ritme, voelen eerder het plezier ervan. Een Afrikaanse leraar zei ooit tegen me: “Je moet je overgeven aan het ritme.” Dat zou ermee te maken kunnen hebben. Ik begreep dat toen niet, maar nu wel: als je je overgeeft aan een ritme en dat door je heen laat gaan, dan pakt het ritme jou. Wil je de controle houden, dan krijg je statische muziek. Zouden mannen misschien te graag zelf de touwtjes in handen houden? Of zijn vrouwen gewoon eerder bereid om hun gevoel te laten spreken in deze rationele wereld? Hebben ze minder faalangst? Ik weet het nog niet…”
Recente reacties